Ik moest de weg terug.

alleen.

Terug naar wat ons aan de aarde bindt.

zonder jouw voetstap naast me,

voor me.

Zonder de weerklank van jouw zwijgen.

Omgeven door de ijle lucht

van vragen en gemis.

Hoe doet een mens dat,

verder leven,

als de geliefde er niet meer is?

 

Het antwoord werd nog nooit geschreven.

Niet tussen de sterren, niet in de stenen.

maar er is stilte die haar bedding 

langzaam door me heen trekt.

En leegte, onbenoembaar,

die ik leer omhelzen, zo oprecht

tot ik er kan in wonen.

de kracht om op te staan

ontspringt aan kwetsbaarheid,

als zacht wit licht.

Een zee van bloemen staat te wenken.

En bomen reikend naar oneindigheid.

En telkens weer een dag die voor me ligt.

 

Farida  I miss you